گناهی که نعمتها را تغییر مىدهد ، تجاوز به حقوق دیگران است.
گناهى که پشیمانى مىآورد ، قتل است.
گناهى که گرفتارى ایجاد مىکند ، ظلم است.
گناهى که آبرو مىبَرد ، شرابخوارى است.
گناهى که جلوى روزى را مىگیرد ، زناست.
گناهى که مرگ را شتاب مىبخشد ، قطع رابطه با خویشان است.
گناهى که مانع استجابت دعا مىشود و زندگى را تیره و تار مىکند ،
نافرمانى از پدر مادر است.
عمروبن عبید یکى از علماى اسلام ، به حضور امام صادق (علیه السلام) آمد، سلام کرد و سپس این آیه را خواند: نیکوکاران کسانى هستند که از گناهان بزرگ ، و زشتى پرهیز مى کنند. سپس سکوت کرد و دنبال آیه را نخواند؛ امام صادق (علیه السلام) به او فرمودند: چرا سکوت کردى ؟! او گفت: دوست دارم ، گناهان کبیره را از کتاب خداوند بدانم. آنگاه امام صادق (علیه السلام) گناهان کبیره اى را که در قرآن آمده بیان نمودند:
1- بزرگترین گناهان کبیره ، شرک به خدا است
2- ناامیدى از رحمت خدا
3- ایمنى از مکر عذاب و مهلت خدا
4- عقوق (و آزار) والدین
5- کشتن انسان بى گناه
6- نسبت نارواى زنا به زن پاکدامن
7- خوردن مال یتیم
8- فرار از جبهه جهاد
9- ربا خواری
10- سحر و جادو
11- زنا
12- سوگند دروغ براى گناه
13- خیانت در غنایم جنگى
14- نپرداختن زکات واجب
15- گواهى به دروغ ، کتمان
16- شراب خواری
17- ترک نماز یا واجبات دیگر بطور عمد
18- پیمان شکنی و قطع رحم
امام صادق (علیه السلام) به اینجا که رسید، عمروبن عبید در حالى که از شدت ناراحتى ، شیون مى کشید از محضر آن حضرت خارج شد و مى گفت: به هلاکت رسید آنکس که به راءى ، فتوا داد، و در فضل و علم با شما، ستیزکرد.
